Informacja o koncepcji badań naukowych
Obszary badań dra Krzysztofa Karczewskiego to:
– współczesna myśl polityczna,
– historia myśli politycznej,
– politologia religii,
– metapolityka,
– teologia polityczna,
– geopolityka.
Szczególnymi zainteresowaniami naukowymi są:
– historyczna i współczesna rosyjska myśl polityczna,
– problematyka zjawisk: radykalizmu politycznego, ekstremizmu politycznego i „sojuszu ekstremów” ,
– myśl polityczna radykalnej prawicy, radykalnej lewicy oraz tych ruchów i organizacji, które wymykają się jednoznacznej klasyfikacji na osi lewica – prawica i czerpią swoje idee zarówno z prawej strony, jak i z lewej.
W związku z powyższym przedmiotem tychże badań są m.in. doktryny, ruchy i organizacje polityczne neo- i postfaszystowskie, tradycjonalistyczne i skrajnie lewicowe po 1945 roku, a w szczególności te niezbadane gruntownie w polskiej politologii, m.in.:
– terceryzm (zjawisko neofaszystowskie powstałe na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku i cechujące się afirmacją niektórych koncepcji, wizji i ich środków realizacji zaproponowanych przez skrajną lewicę),
– francuska i europejska, neopogańska i antyliberalna doktryna Nowej Prawicy (Alain de Benoist, Guillaume Faye, Robert Steuckers i in.),
– tradycjonalizm integralny Juliusa Evoli,
– eurazjatyzm Aleksandra Dugina.
Wszystkie te doktryny zamierzam analizować jako system, składający się z trzech warstw: światopoglądowej (religia, kultura itd.), politycznej (ustrój polityczny) i społeczno-ekonomicznej, gdzie pierwsza warstwa wywiera wpływ i wobec tego kształtuje pozostałe dwie warstwy. Jeśli zaś chodzi o metody badawcze, to – oprócz wspomnianej analizy systemowej rzecz jasna – korzystam z:
– metapolityki definiowalnej przeze mnie (metapolityka to dyscyplina zajmująca się obustronnymi związkami, a nade wszystko wpływami szeroko pojętej kultury (religia, sztuka, literatura, moralność i etyka, filozofia, a zwłaszcza myśl polityczna) a realną, „bieżącą”, „stosowaną” polityką,
– politologii religii, zajmującej się związkami między religiami a nacjonalizmami.
Tak więc zamierzam np. stworzyć swego rodzaju wielokryteriowy podział doktryn neo- i postfaszystowskich, tj. w związku z religią, ustrojem politycznym, strukturą społeczną i ekonomią. Interesującą przy tym jest klasyfikacja ze względu na kryterium religii, gdyż mimo procesów sekularyzacyjnych religia i jej wartości dalej wywiera wpływ na kształt określonego nacjonalizmu. Stąd zamierzam ułożyć szereg doktryn i ruchów neo- i postfaszystowskich według określonego stosunku do religii, a więc:
– agnostyczną (świecką), obojętną względem religii,
– chrześcijańską, afirmującą religię chrześcijańską,
– neopogańską lub ezoteryczną (gdyż zależnie od określonej organizacji neo- i postfaszystowskiej), szukającą innej duchowości niż chrześcijaństwo jako remedium na materializm i scjentyzm.
Ponadto twierdzę w swych badaniach, iż współcześnie, na początku XXI wieku, w dobie postmodernizmu, zaczyna powoli wypychać tradycyjną oś lewica – prawica w politologii przez nową oś, przypominającą okrąg, gdzie skrajna prawica i skrajna lewica spotykają się poprzez nadrzędność grupy społecznej (naród, lud, plemię, pracownicy, proletariat) względem jednostki, a niekiedy wręcz „przenikanie się” nawzajem wizji i koncepcji, pochodzących z lewicy i z prawicy. Przejawami tegoż zjawiska są chociażby właśnie terceryzm, eurazjatyzm A. Dugina oraz współczesna faza myśli Nowej Prawicy.